Zonguldak kent merkezinin gülleri, kaldırımların vazgeçilmez bireyleri, ikinci makas sosyetesinin şen şakrak ve rengarenk temsilcilerini her ne kadar kimilerimiz peşin bir fikirle yargılayıp acımasızca infaz etsek de, onlar da günlük yaşamımızın birer parçası.
Onlar da ekmek parası peşinde, onlar da kendilerince emek sarf edip üç beş kuruş kazanan kentimizin hemşerileri, çoğu da arkadaşlarımız.
Çoluk çocuk çıkılan yaşam mücadelesinde her insan gibi onlar da acıkıyor, çocuklar ise daha fazla acıkıyor. Ve böyle durumlarda annelerin zaman ve mekan beğenme şansı bulunmuyor. Bulundukları yere çöküyorlar ve öncelikle de miniklerin karınlarını doyuruyorlar.
Bazen de karşılarında akrabaları oluyor, ellerinde darbuka ve klarnetle onlar yerken bir de miniklere konser veriyorlar. Enteresan bir yemek müziği eşliğinde yapılan kaldırım pikniğini re halk ilgiyle izliyor.
Sonra mı?
Sonra da her kes işinin başına gidiyor; kimi kaldırım üstlerine, kimi köşe başlarına, kimi marketlerin önüne, kimi fırınların yanına…