Hamiş: Bu muhteşem fotoğraf benim arşivimden değil. Tam da ZOKEV'in AltıYedi dergisi için "Taşra" konulu bir yazı yazacakken karşıma çıkan bu fotoğrafı, büyük olasılıkla fotoğrafta da olan çocuk arkadaşım Fatma Demirci'nin paylaşımından alıp dosyama koymuş olmalıyım.
Çocukluğumun en güzel bayırı, hayat dolu kadınları, bahar kokulu arkadaşları ve en güzel evi; soldaki o 115 basamaklı merdivenle varılan... Hatırası o çimenin üstündeki çaydanlık kadar sıcak, pilli radyodan; kısa adıyla EKİ (Eekaaii), uzun adıyla Zonguldak EKİ İnsan Gücü Eğitim Radyosu'ndan şarkıların arasında Necla Aygün'ün “Madenci arkadaş" diye başlayan anonsları kadar hakiki... "Madenci arkadaş! Açacağın en ufak boşluğa kama sür.” Ya da “Kazmacı arkadaş, kömür kazmaya başlamadan önce, tertip edildiğin yerdeki mevcut tahkimatı iyice kontrol et. Noksan direk ve kama varsa önce onları tamamla. İlave tahkimat yapmak gerekiyorsa onu yap. Kırılmış direk varsa değiştir. Bu yönde alacağın her tedbirin önce kendi hayatını, sonrada arkadaşlarının hayatını kurtaracağını unutma.” Hepsi kulağımda... Sonra küt diye 12 Eylül cuntasının 1983'te kapattığı EKİ Radyosu'nun sesi, annemin poğaçasının kokusu, şimdi üstünde heyula apartmanların yükseldiği o çimenlerin, eğrelti otlarının güzelliği, saygı ve sevginin ana dilimiz olduğu o zamanların tadı şuramda.
Bu fotoğrafta annem, ben, ablam Güven olmasa da ne gam, çocukluğum orda duruyor. Abim Ümit, Huriye Hanım Teyze'nin tam arkasında, ayaktaki çocukların sol başında. Fotoğraftakilerin hepsi annem, hepsi kardeşim. Basamaklarını ikişer ikişer inip çıktığımız merdivenlerin tepesinde orda bir ev var; o ev benim evim, gitmesem de kalmasam da...
Can Kartoğlu
Zonguldak Nostalji